Ik ontplof. Met stemverheffing en veel misbaar stuur ik onze dochter van net vijf jaar naar boven.
Wat is er aan de hand? Mijn vrouw had onze dochter de keuze gegeven: of een verhaaltje op bed of nog een kort filmpje kijken. Ze moest wel kiezen aangezien het inmiddels (te) laat was om beide te doen. Ze koos, hoe verrassend, voor het laatste.
Wat ze echter nog onvoldoende onder de knie heeft, is het besef dat met iedere keuze een spreekwoordelijke deur dicht gaat. Dat resulteerde dus in een, naar mijn gevoel, minutenlang gedram om na het filmpje alsnog een verhaaltje voor het slapen gaan te doen. Zowel mijn vrouw als ik hebben diverse aanvliegroutes gebruikt om e.e.a. uit te leggen, maar zonder gewenst resultaat.
Het effect van mijn machteloosheid is vervolgens zichtbaar én hoorbaar: onze dochter zit huilend en behoorlijk overstuur boven aan de trap.
Was het een 'boost' in zelfvertrouwen of het plotselinge inzicht dat een dergelijk 'gevecht' enkel verliezers kent? Wat de reden ook was, besloot ik naar boven te gaan, onze dochter in bed te leggen en mijn excuses aan te bieden: "Sorry dat papa zo boos werd. Dat had ik niet moeten doen." Onze dochter ontspande meteen, vroeg niet meer om een verhaaltje en omhelsde mij spontaan. En daarmee was de kous af.
Eerlijk gezegd, was ik verbluft door die uitkomst. Sorry: hoe een klein doch krachtig woord - mits gemeend uitgesproken - zoveel meer in zich kan hebben dan ik in ieder geval soms vermoed.
Met het risico dat het beeld nu ontstaat dat ik collega's gelijkschakel met kinderen - wat natuurlijk geenszins het geval is - vraag ik mij af hoe bovenstaande ervaring zich verhoudt tot een werksituatie. Hoe vaak zeg ik welgemeend 'sorry' tegen mijn collega's wanneer ik weer eens de plank volledig mis sla? Hoe vaak wordt dat woordje überhaupt door leidinggevenden uitgesproken?
Mijn indruk is dat het zeer zelden gebeurt. En als die indruk op enige waarheid berust, wat is daarvan dan de reden? Hebben leidinggevenden het dan altijd bij het juist eind? Dat is natuurlijk een inkopper, want dat is je reinste flauwekul. Het lijkt echter soms alsof die indruk door 'ons leidinggevenden' wel gewekt wordt. Is het dan de door ons zelf opgelegde druk of angst die maakt dat er nauwelijks oprecht 'sorry' gezegd wordt? Net zoals ik het klaarblijkelijk 'eng' vond om tegen onze dochter 'sorry' te zeggen. Alsof ik daarmee mijn gezag als ouder zou verliezen en onze dochter mij nooit meer serieus zou nemen?
Ik weet het werkelijk waar niet. Wel ben ik nieuwsgierig geworden door die ervaring thuis. Is er een verband te ontwaren tussen oprecht excuses maken en een (meer) ontspannen en 'menselijker bestaan' op de werkvloer?
Iemand een idee of ervaring? Ik ben benieuwd!
Arnt Vermeer
Reactie schrijven